Sökum skorts á viðfangsefni hef ég ákveðið að skirfa um ekki
neitt. Mér reynist erfitt að velja ákveðið efni til umfjöllunar, að flokka úr
allri óreiðunni sem umvefur hug minn, og því er auðveldast að skrifa bara um
ekkert. Þá vaknar strax sú stóra spurning hvort það sé yfir höfuð mögulegt að
skrifa um ekki neitt. Þegar ekki neitt verður að viðfangsefni er þegar í stað farið
að fjalla um ákveðið málefni og þá ótvírætt að ekki neitt sé orðið eitthvað.
Hugmyndin tortýmir þar með sjálfri sér og ekkert verður úr, eða hvað? Enn er
von, því að hugsanlegt er að fjalla um ekki neitt sem viðfangsefni í sjálfu
sér, fremur en um ekki neitt yfir höfuð.
Ætla má að umrætt hugtak
sé hálf ómögulegt, því það er ekkert í mannlegum skilningi sem tengir okkur við
ekki neitt. Það er alltaf eitthvað, hversu ómerkilegt, leiðinlegt eða
gleymanlegt sem það reynist vera. Þó allt annað lægi í eyði værum við sem
mannfólk t.d. enn háð hugsun og hjartslætti. Að gera ekkert er þá í þessum
skilningi samheiti þess að vera ekki. Það hugtak er manninum einnig illskiljanlegt.
Förum ekki nánar út í það.
Í daglegu tali og almennri notkun hugtaksins getum við þá gefið okkur það að ekki neitt sé samheiti yfir það sem er ómerkilegt eða ekki frásögu færandi. Ekki ósvipað þessari litlu grein.
Í daglegu tali og almennri notkun hugtaksins getum við þá gefið okkur það að ekki neitt sé samheiti yfir það sem er ómerkilegt eða ekki frásögu færandi. Ekki ósvipað þessari litlu grein.